In Memoriam | Wat ons vrede brengt en rust zal geven

Dat gisteren het exact vijf jaar geleden was dat mijn vader zijn laatste adem uitblies, was, vond ik, een goede reden voor een blogpost. Om tal van reden, ik noem het excuses, kwam ik er gisteren echter niet toe. Het duivelsstemmetje in mijn hoofd pakte mij hierop flink aan.

Ik heb de makkelijke weg gekozen en de tekst, die ik vijf jaar geleden tijdens de crematie uitsprak, op zowel LinkedIN als Facebook gedeeld. Ik heb niets nieuws geschreven, niets speciaals gecreëerd. ‘Ga je schamen’, zei het duiveltje in mij.

Maar schamen ga ik me zeker niet. Sterker nog, ik heb mijn duiveltje hard in het gezicht weggelachen. Ik heb genoten van een bijzondere dag, van de knuffel die mijn lief mij gaf, van het bezoek aan mijn moeder die binnenkort weer naar haar huis mag, van het gesprek met Vos tijdens de rit van Goes naar huis en van Luz die, uiteindelijk, in mijn armen in slaap is gevallen.

‘Wanneer je beseft dat je perfect bent zoals je bent, ga je inzien dat alles perfect is zoals het is.’ Ik vind het een schitterende quote, geloof het steeds vaker en werk eraan dit geloof te versterken.

Ik ga mezelf niet langer veroordelen omdat ik niet aan mijn eigen verwachtingen zou voldoen. Ik accepteer mezelf, ik accepteer het moment en ik accepteer mezelf zoals ik op dit moment ben. 

Dat ik gisteren geen nieuw In Memoriam voor mijn vader heb geschreven, zal voor niemand reden zijn geweest de hele nacht wakker te liggen. Laat ik dat dan zelf ook vooral niet doen.

Het spreekt voor zich dat ik de herinneringen aan hem koester. En even evident is het dat ik nog veel liever nieuwe herinneringen met hem had willen maken. Wat zou ik het fijn vinden hem Luz voor te stellen, te laten zien hoe de jongens gegroeid zijn en zich ontwikkeld hebben. Hoe graag hem nog even horen, zien, ruiken, voelen.

Ver boven het gemis echter, staat de dankbaarheid dat ik leef.  Dat ik me geliefd weet door mijn gezin en onder mijn naasten. Dat ik van betekenis ben voor anderen. Dat ik, ja zelfs dat, mezelf kan waarderen, respecteren en van mezelf kan houden. 

De aandacht in de media lijkt de laatste tijd wel te gaan naar hoe onze gezichtspunten kunnen verschillen. Wat zou er gebeuren wanneer je je vandaag erop gaat richten anderen en hun opvattingen onvoorwaardelijk lief te hebben, wanneer je zonder oordeel luistert, kijkt, ziet en die ander respecteert en waardeert om wie hij of zij is? 

We zijn zo gehecht aan onze eigen zienswijze dat we nauwelijks nog oog hebben voor die ander. Ik ben ervan overtuigd dat, uiteindelijk, we hier vooral onszelf mee hebben.

Vijf jaar geleden blies mijn vader zijn laatste adem uit en kreeg hij zijn dikverdiende rust. Laten wij elkaar onvoorwaardelijk zien en horen, opdat een ieder mag zijn die hij/ zij wil zijn. Dat, volgens mij , brengt vrede. Dat geeft rust.