Waarom een taaleis zonder context verspilde moeite is

Hoe goed is jouw Nederlands eigenlijk? Deze vraag wordt mij nooit gesteld. De Statushouders die ik help op de arbeidsmarkt hun weg te vinden, krijgen deze vraag ook nauwelijks gesteld. Doorgaans heeft men allang aangenomen dat de beheersing van onze taal door hun nog onvoldoende zal zijn. Enig idee hoeveel kopjes koffie met interessante kandidaten hierdoor mis worden gelopen?

Hoe je de taal beheerst is afhankelijk van de situatie waarbinnen je de taal gebruiken moet.

Dit vertelde ik onlangs tijdens een training die ik gaf aan zes talenten met een Statushoudende achtergrond. En vervolgens deed ik met hen de volgende oefening.

Hoe zou jij jouw beheersing van het Nederlands waarderen wanneer je een cijfer tussen de 0 en de 10 moest geven? Ze gaven zichzelf allemaal een vijf of een zes. In mijn, wellicht botte, interpretatie, hadden ze nauwelijks idee en tegelijkertijd gaven ze een uitstekend poldermodel antwoord.

Stel jij zou solliciteren op de vacature Docent Nederlandse taal. Hoe zou jij nu jouw beheersing van het Nederlands waarderen. Dit keer werd er gelachen en antwoordde men eensgezind met een nul.

Stel jij zou solliciteren op een positie als productiemedewerker, waar je na een korte instructie, aan de lopende band, gaat werken waarbij jij steeds dezelfde handeling moet doen. Ook nu werd er gelachen. Er was iemand die gaf zichzelf een zeven, een ander een acht en toen zei iemand plots dat hij zich een tien zou geven, omdat in zo’n omgeving taal helemaal niet zo relevant is.

Jij begrijpt dat het niet alleen aan de nieuwkomers is de beheersing van de taal te waarderen in relatie tot de situatie waarbinnen de taal gebruikt dient te worden. Ook werkgevers die in hun vacatureprofiel aangeven dat kennis van een bepaalde taal gewenst is, mogen beseffen dat, zolang zij hier geen context bij plaatsen, dit een heel weinig zeggende eis is.