Waarom wij onze carrière weinig serieus nemen

Heeft jouw auto panne, dan ga je naar de garage en laat je er een monteur naar kijken. Heb je een kapotte kraan, dan bel je een loodgieter en loop je rond met vraagstukken rondom werk en jouw loopbaan, dan praat je met ……

Met wie deel jij eigenlijk jouw overtuigingen, ambities en twijfels met betrekking tot jouw carrière? Het blijkt dat het merendeel hierover met goede vrienden spreekt. Een ander, wellicht iets jonger, maar zeker ook een behoorlijk groot deel, bespreekt dit thema met hun ouders. Er zijn mensen die hebben een coach in de arm genomen en weer anderen zien de consulent van de gemeente of het UWV als de gesprekspartner voor dit type onderwerpen. 

Hiernaast is er nog een hele grote groep die, na afronding van hun opleiding, in een baan is gerold. Vanuit deze baan kregen zij nieuwe jobs, promoties en kansen aangeboden. Alles leek voor hen vanzelf en een leien dakje te gaan totdat…. Totdat de context ingrijpend veranderde; er brak een crisis uit, er moest gereorganiseerd worden, ze werden ziek, ze gingen trouwen en kregen kinderen, of er was juist sprake van een scheiding die hun oude vertrouwde leefwereld danig door elkaar schudde. Ze ontdekten dat ze in relatie tot hun loopbaan nauwelijks een plan hadden. Enig idee hoe radeloos deze mensen zich voelden?

Ik kwam tot deze vraag tijdens een bijeenkomst waarin allerlei hotemetoten plannen smeedden om meer mensen, waarbij het accent lag op werkzoekenden, jongeren, 50 plussers en Statushouders, aan het werk te krijgen. Er werd gesproken over Permanente Educatie, over discriminatie op de werkvloer en tijdens Werving & Selectie, over aansluiting onderwijs en arbeidsmarkt. Ook kwamen er thema’s als robotisering, Kunstmatige Intelligentie, Flexibilisering en data analytics aan de orde. Hoewel reuze interessant, verbaasde ik me vooral over de tal van aannames die ik voorbij hoorde komen.

Zo leefde bij iedereen het idee dat werk door mensen als belangrijk wordt gezien. Iedereen wil uiteindelijk werken, inkomen genereren en financieel voor zichzelf kunnen zorgen. Iedereen wil een plezierige werkplek, binnen een werkomgeving waar hij/ zij gezien, gehoord en gewaardeerd wordt.

Hoe mooi, fijn en gewenst deze aanname ook klonk, ik besloot er een groot vraagteken bij te zetten. Want zeg nu zelf, wanneer we dit daadwerkelijk zo belangrijk zouden vinden, waren we dan niet veel bewuster met onze loopbaan bezig? Nam iedereen zijn loopbaan serieus, dan was het volstrekt overbodig dat de overheid, middels beleid, volwassenen wil stimuleren om te blijven leren en studeren. Toch?

De arbeidsmarkt verandert continu. De snelheid waarmee deze veranderingen optreden zal alleen nog maar hoger worden. Wat mij betreft hoef je hier niet bang voor te zijn. Naast dat angst doorgaans een slechte raadgever is, brengt iedere verandering uitdagingen en kansen met zich mee.

Het is aan jou om, wanneer de kans zich aandient, helemaal klaar te staan deze te omarmen. Natuurlijk kun je dan ook zeggen dat de mogelijkheid te vroeg komt, echter geloof me dat veel mensen dan zullen denken (vaak spreken ze het niet hardop uit) dat jij te laat in jouw voorbereiding gestart bent. En tijdens de discussie wie gelijk heeft, vervliegt de kans.

Ik zie hierin een grote rol voor de overheid, werkgevers, vakbonden, het onderwijs. De meest cruciale rol, en dit maakt het leuk, ligt bij jou. Zo kunnen we allemaal een betekenisvolle bijdrage leveren en zeg nou zelf, jij schakelt veel sneller dan de overheid ooit zal doen. Nietwaar?!