Lessen uit mijn eigen inburgering op de arbeidsmarkt
Toen ik in 2001 reageerde op een vacature bij Thremen, een net gestart bedrijf in de projectdetachering, dichtte ik mezelf weinig kans toe. Ik beschikte niet over de juiste papieren, noch over relevante ervaring. Dat ik werd uitgenodigd voor een kennismakingsgesprek, was dan niet alleen een verrassing, het gaf me ook een boost in mijn zelfvertrouwen.
Het kennismakingsgesprek verliep net zo verrassend. In een ongedwongen setting spraken we over de visie en de ambities van het bedrijf en werd ik gevraagd te vertellen over de keuzes die ik tot dan toe in mijn leven had gemaakt.
Na een kleine drie kwartier stond mijn gesprekspartner op, schudde mij de hand en feliciteerde me met de baan. Je kunt je ongetwijfeld voorstellen dat ik, echt niet zo snel op mijn bekkie gevallen, beduusd en met een mond vol tanden stond.
‘Ik heb noch de juiste papieren, noch de werkervaring die jullie zoeken’, zei ik, ‘wat is het dat je nu al besloten hebt mij deze kans te bieden?’
Lachend vertelde hij me dat ze het bedrijf net hadden opgericht, graag wilden groeien, dat er werk zat was en, het allerbelangrijkste, dat ik uit het juiste hout gesneden was om een waardevolle bijdrage te komen leveren.
Toen ik, enkele dagen voordat ik daadwerkelijk in mijn nieuwe job zou starten, kreeg ik te horen dat mijn eerste project bij een pensioenfonds zou zijn. Ik zou hier worden ingezet binnen het team pensioenoverdrachten. De moed zonk me toen, eerlijk gezegd, best in de schoenen.
Het vooruitzicht om dagelijks van Goes naar Utrecht te moeten reizen, vond ik niet erg. Dat ik niets, maar dan ook werkelijk niets van pensioenen afwist, maakte me wel onzeker. Trouwens, ik had duidelijk in mijn gesprek aangegeven Letteren te hebben gestudeerd en verre van een rekenwonder te zijn. Wat had ik op een project Waardeoverdracht te zoeken, anders dan flink in de weg lopen?
Ik belde mijn aanstaande werkgever, deelde mijn twijfels en werd opnieuw aangenaam verrast. ‘Maak je niet druk’, zo werden mijn twijfels weggewuifd, ‘op de projecten die wij bij klanten mogen doen, past er altijd wel een kracht bij. Hiernaast knippen wij de werkprocessen zodanig op, dat iedereen die enigszins kan nadenken, durft te vragen en wil leren, heel snel van meerwaarde zal zijn. Je zult gaan zien dat binnen een paar weken de softwareprogramma’s en het takenpakket voor jou gesneden koek zullen zijn’.
Weet je, ze hadden gelijk. Na het project bij het pensioenfonds heb ik klussen gedaan bij de Sociale Dienst in Amsterdam, bij verschillende zorgverzekeraars en bij een Hypotheekverstrekker. Iedere klus was nieuw, de materie behoorlijk onbekend en desondanks maakten we er met elkaar iedere keer weer een succes van. Naast het werk op projecten was er veel ruimte voor gezellige bijeenkomsten om de verhalen en ervaringen van collega’s op andere projecten te horen en werd me diverse trainingen en cursussen aangeboden.
Ik groeide snel; in mijn professie, mijn vaardigheden, kennis en ervaring, mijn netwerk, mijn primaire- en secundaire arbeidsvoorwaarden en in zichtbaarheid op de arbeidsmarkt. Ik werd steeds vaker benaderd met interessante jobs elders.
Waarom dit verhaal en wat zijn de lessen? In ‘Praatjes vullen geen gaatjes (ook niet op de arbeidsmarkt)’ vertelde ik over de Meet & Greet die ik onlangs heb geïnitieerd. Ik weet zeker dat de twaalf Financials met een Statushouders-achtergrond, die ik toen ontmoette, mochten zij in 2001 bij Thremen hebben aangeklopt, zijn aangenomen en de kans hebben gekregen een vliegende start aan hun loopbaan te geven.
Ga me niet vertellen wat destijds kon, nu niet meer zou kunnen. Volgens mij vraagt het vooral om wil, durf, ondernemerschap en actie. Ga me nu niet vertellen dat deze vier ingrediënten binnen jouw/ jullie organisatie niet te vinden zijn. Toch?!