Vrouwenquotum; de reïncarnatie van het procrastinatie-spook

Ik was van plan een artikel te schrijven waarom ik geen voorstander van het vrouwenquotum ben, toen ik gebeld werd door een grote organisatie. Enige tijd geleden had ik hen gevraagd naar hun visie en beleid op diversiteit binnen de arbeidsmarkt, en nu kwamen zij met hun antwoord. Het thema, zo stelde men, staat al enige tijd op de agenda, echter men verwachtte het niet voor eind 2020 daadwerkelijk concreet te maken.

Even leken mijn hersenkwabben op drift te slaan en mij tot een groot voorstander van het vrouwenquotum te maken. Maar nee. Ik trap niet in het vrouwenquotum, en ik hoop jij evenmin. 

In mijn optiek vormt de discussie over het al dan niet invoeren van een vrouwenquotum voornamelijk een rookgordijn om vooral maar niet aan de slag te gaan. Diversiteit, en dit gaat uiteraard verder dan enkel de vrouwen, vormt al lange tijd onderwerp voor seminars, congressen, debat en analyses. Vraag vervolgens een euro aan iedere bestuurder, HR- of Talent Acquisition professional hoe zij de inzichten uit al deze seminars hebben getransporteerd in hun dagelijkse operatie en je hebt een mooi budget voor een nieuw en grootschalig project.

Het zijn niet de analyses en rapporten die een cultuurverandering tot stand brengen, een cultuurverandering realiseer je aan de tafels waar de besluiten worden genomen. Ik deel het inzicht van Arend Ardon dat verandering vooral gebeurt middels sociale infectie; we zijn continu elkaar aan het kopiëren.

Zoals je mode niet kunt veranderen met een powerpoint-presentatie, zo zie ik niet gebeuren dat er middels quota discriminatie die in het verleden gegroeid is, tegen welke groep dan ook, tegen te gaan. 

Noem mij desnoods cynisch op dit onderwerp, echter ik vermoed dat opgelegde regels die discriminatie tegen moeten gaan, eerder aanleiding zullen zijn tot creatieve manieren om deze regels te omzeilen, of, in een uiterst geval, af te kopen. Is hier iemand mee gebaat? Wellicht de schatkist en de werkgelegenheid vanwege de mensen die aangesteld dienen te worden om de uitvoer van de regels te administreren, te controleren en te sanctioneren. 

Mensen zijn elkaar dus continu aan het kopiëren en peer-to-peer influence is hierbij enorm sterk. Hier ligt, mijns inziens, dan ook de sleutel tot verandering van de arbeidsmarkt. Nu wil het geluk dat iedere organisatie die ik ken bezig is met het werven van initiatiefrijke en pro-actieve mensen. Het kan dan niet anders dat de bereidheid tot verandering bij de meeste organisaties groot is. 

Vraag zou volgens mij dus moeten zijn hoe we met elkaar de sociale infectie gaan inzetten en ander gedrag van elkaar gaan kopiëren. Het mooie van deze vraag is dat we hierbij niet op de top van de organisatie hoeven te wachten, en direct, nu al, bij onszelf, ongeacht van de positie die we hebben, kunnen beginnen.

Wil jij nog blijven werken binnen een organisatie die diversiteit wellicht wel op de agenda heeft staan, maar in de praktijk niet veel verder komt dan erover te praten? Waarom de mate van diversiteit niet mee nemen in jouw overwegingen om bij een bepaalde organisatie al dan niet jouw aankopen te doen? Blijf jij bij de telecomprovider die toch weer kiest voor een mannelijk opperhoofd, of ga je onderzoeken of de concurrenten van deze partij mogelijk meer diversiteit aan de top hebben en gun je hun jouw klandizie? Blijf jij de congressen bezoeken waar sprekers uit telkens dezelfde groep op het programma staan, of ga je deze voortaan links laten liggen om te kiezen voor bijeenkomsten waar ook sprekers uit zogenaamde minderheidsgroepen het podium krijgen? Blijf jij de type mensen werven die jij altijd al hebt geworven, of ga jij jouw collega’s, managers, opdrachtgevers verrassen en inspireren door met passende kandidaten aan te komen uit groepen die wellicht nog helemaal niet zo bekend zijn?

Natuurlijk, we kunnen wachten totdat de overheid het voor ons regelt. In hoeverre we dan blij gaan zijn, valt nog te bezien. Ik heb hier in ieder geval een hard hoofd in. Ik geloof sterker in de kracht en macht die we met elkaar kunnen vormen. Een cultuur van diversiteit realiseren we samen. Dit begint met een kritische blik naar ons zelf en in het waarderen van (voorbeeld)gedrag bij de ander.

Doe je mee?